To był jeden z tych majowych dni, w który miałam się znowu urodzić. Zamierzałam ukryć się sama przed sobą, a zamiast tego dopiero co wróciłam z restauracji, gdzie jeszcze kilka chwil temu chłonęłam atmosferę urodzinowej kolacji na 33 piętrze wieżowca z oszałamiającą panoramą na opatulone nocą Perth. W kraju, którego bałam się nigdy nie zobaczyć i który całkiem niedawno nadal leżał najbliżej niemożliwego. Musiałam przygryzać wargi, aby nie wykrzyczeć entuzjazmu pierwszemu napotkanemu człowiekowi. Zazwyczaj moje życie dzieje się na dole piramidy dobrobytu, dzisiaj siedziałam tak wysoko, że czubkiem głowy dotykałam nieba, trzymając czyjąś dłoń w swojej dłoni i przez chwilę będąc najwidoczniej nie sobą w nie swoim życiu, bo nie przewidywałam, że zdołam przeżyć Chrystusa i to więcej, niż raz.
Jeżeli Australia jest około 25 razy większa od Polski, a Australia Zachodnia to największy stan zajmujący prawie 1/3 kraju to łatwo wydedukować, że przyda się umiejętność rozciągania czasoprzestrzeni, bo ze standardowymi 2 tygodniami urlopu wiele tutaj nie zwojujemy. Sama jestem najlepszym dowodem na to, że jak się bardzo postaramy to i na 3 miesięcznej wizie nie zdziałamy dużo więcej, ale nie wiem czy z tą sprawnością to się nie trzeba przypadkiem urodzić. O ile można tu czymś szastać to tylko cierpliwością, kompromisem i wiarą, że pożyje się wystarczająco, aby dotrzeć chociaż w maleńki wycinek miejsc pomiędzy którymi odległości są na tyle rozległe, że jeżeli w miejscowości A wystartujemy z pierwszym odcinkiem "Mody na sukces" to zanim dotrzemy do punktu B będziemy już na końcu serialu.
To miał być tradycyjny post podsumowujący i zamykający Stary Rok. Miał być, ponieważ tak dobrze jest mieć co wspominać, taplać się w jaśniejszej stronie życia, kiedy za oknem szaro i ponuro, nie oceniać własnych dokonań, ale je doceniać i grzać zmarznięte dłonie składając siebie z urywków tych łapczywie chwytanych momentów. Mógł to być dokładnie taki tekst, miałabym o czym pisać, do czego wracać, ale prawda jest taka, że mamy już luty, dokładnie tłusty czwartek i 2 miesiące od kiedy jestem na wygnaniu na końcu bożego świata, a wraz ze mną środek lata, słońce i palmy. Od tego czasu kołyszemy się wzajemnie gratulując sobie każdego poranka i tak popłynęliśmy w tej satysfakcji, że zdążyłam przegapić, kiedy skończył się świat pod jedna datą, a zaczął pod kolejną. Jak wsiadłam w zeszłym roku w samolot w Pradze tak wysiadłam w Australii i skończył mi się kalendarz.
Sunęliśmy jedną z tych typowo australijskich pomarańczowych dróg prosto w stronę zachodzącego słońca lawirując pomiędzy rozhulanymi marzeniami, a wpadającymi pod koła kangurami, przypominającymi ruchomy tor przeszkód. Dłonie miałam spocone od zaciskania ich na korpusie aparatu, spust migawki negocjował warunki przedterminowego zwolnienia, a ja walczyłam, aby nie zamknąć powiek i nie przegapić widoku rodem z gry wideo, bo jakoś czułam, że od wyjazdu z domu cały czas wygrywam. W Polsce nastała Wigilia Bożego Narodzenia. W Australii święta przychodzą dzień po naszych, więc kiedy Polacy wypatrują pierwszej gwiazdki to Australijczycy żywią jeszcze ostatki nadziei, że może jednak część rodziny nie dojedzie, a święta zostaną publicznie odwołane. My nie wiedzieć dlaczego uznaliśmy, że to idealny moment, aby zamieszkać w samochodzie. Jezus mógł w stajence, my w aucie osobowym. Po co ma być łatwo, jak nie musi?
Pakowałam
plecak w przyspieszonym tempie z niepokojem wypatrując w kalendarzu
daty wyjazdu do Australii, którego nikt nie nazwałby
ucieczką od własnego życia i nie musiałabym słuchać niewygodnych pytań o
dorosłość,
tak jakby łapanie szczęścia było wyjątkowo niedojrzałe. W byciu typową
dorosłą mam zaległości, ale nie widzę nic niestosownego w zażywaniu doczesności. Komponuję ją sobie z własnych składników, aplikuję niczym lek na
receptę i korzystam jak z sanatorium. Tym razem dostałam skierowanie do Australii. Właśnie wybija Wigilia i ponad 2 tygodnie, od kiedy budzę się na Antypodach z uczuciem, że byłam tu od zawsze i że nie było mnie nigdy. Dzień dobry życie!
Wałbrzych od zawsze przypominał mi Paszczaka z Muminków, takiego co to
chciał, aby wszyscy go lubili, a jednocześnie, aby nikt go nie lubił. A
nie, to o mnie. Królestwo Biedaszybów latami zabiegało o uznanie,
ale bliżej mu było do tytułu cesarstwa degrengolady, niż węglowego
imperium z przeszłości. W kategorii obraz nędzy i rozpaczy Wałbrzych
regularnie zamiatał konkurencję o ile w ogóle jakąś posiadał. Jeszcze do
niedawna miejsce zapomniane przez Boga, wyjęte spod prawa, synonim
gangreny osiadającej w świadomości niczym pył węglowy, dołujący tak
bardzo, że prozac mogliby tu wydawać
mieszkańcom bez recepty. Dzisiaj miasto renesansu, które za sprawą książek J. Bator, złotego pociągu i prezydenta - istnego Jamesa Bonda wałbrzyskiej rzeczywistości odzyskało pozycję na mapie Polski, a istnienia
ludzkie zaczęły tu ściągać nie tylko za karę i przez pomyłkę ale
nareszcie z wyboru.
Była 6.00 rano, za wcześnie na wszystko z
wyjątkiem spóźniającego się dnia. Stałam na jednym z transylwańskich
dachów i oczekując na wschód słońca grałam ze światłem w chowanego. Z aparatem fotograficznym w jednej ręce oraz kanapką z ekscytacji i
avocado w drugiej odrabiałam lekcję uważności.
