Mieszkamy na daczy, w skromnym domku w górach około 40 minut jazdy od Almaty, w którym najbardziej upodobałam sobie jurtę w ogrodzie. Nie ma tu zwyczajnej toalety, ciepłej wody, ani tym bardziej kontaktu ze światem ale jest dużo tego, czego nie ma nigdzie indziej. Od prawdziwej śmietany, o smaku i zapachu beztroskiego dzieciństwa do ludzi, których uśmiech otwiera nawet te dawno zaryglowane przeze mnie drzwi.
Nasłuchałam się o gościnności Kazachów, ale kiedy jej doświadczam ogarnia mnie wzruszenie. Opiekują się nami znajomi i ich wszyscy bliscy. Akcja zorganizowana jest na wielką skalę, więc w domu jest zawsze głośno i tłoczno, prawie codziennie od kogoś innego. Okazują nam tyle serca, że nie czuję, abym kiedykolwiek na to zasłużyła, więc zaczynam się alienować. Przed obliczem tak bezinteresownego dobra pragnę się ukryć marząc, że w drodze powrotnej zabiorę ich ze sobą, aby już zawsze czuć przy sobie taki ogrom ciepła. Zazwyczaj na ludzką sympatię trzeba zasłużyć, oni darzą Cię nią na kredyt tylko dlatego, że lubi Cię ktoś kogo lubią oni.
Dni spędzamy przy herbacie z mlekiem, suto zastawionym stole i pod gradobiciem pytań dzieci, które pod każdym niebem są tak samo spragnione uwagi. Gdybyśmy tylko potrafili uczyć się od nich ufności i autentyczności świat byłby wspaniałym miejscem. Jeździmy w góry, łapiemy motyle i pająki do słoika, a małe skośne oczy wpatrują się w nas z niewinnością, przed którą nie umiem się obronić.
Jak to zwykle u mnie bywa właśnie w tłumie dopada mnie samotność. Ta najczarniejsza, co to pojawia się w najmniej odpowiednim momencie, takim od którego nie ma drogi ucieczki podobnie jak od długich i bezsennych nocy. Jest drapieżna, domaga się ofiar i dotrzymuje mi towarzystwa od zmierzchu, aż po świt. Igra ze mną tłocząc do głowy myśli, których wcale nie zapraszałam, a ja zaczynam potrzebować ramion, które odseparowałyby mnie od nich jak żelazne grodzie.
Warunki są tak sprzyjające, że otworzyłabym tu sklep z ramionami, które chronią i pozwalają ukryć się przed wszystkimi łącznie z samą sobą. Wzięłabym kilka do tego epicentrum spokoju lub jakieś pożyczyła, ale akurat wszystkie które znam śpią albo są zajęte, więc próbuję się ratować przytulając do świata. Postanawiam zgubić wszystko w górach. W Alpach działało be zarzutu tu też powinno.
Wybieramy
się do Shymbulak, resortu narciarskiego, który o tej
porze roku wabi zielenią i przypomina mi po co tu przyjechałam i
że wcale nie chodzi o ser i mleko prosto od krowy. Wjeżdżamy na
2260 m.n.p.m najwyższy dostępny punkt poza sezonem, gdzie świat
nie ważne jaki byłby w rzeczywistości zawsze wydaje się
ładniejszy. Marzyłabym, aby na wszystko w życiu można było
dostać taką gwarancję, jak na atrakcyjny widok powyżej pewnego
poziomu.
Kolejka
wiezie nas około 20 minut podczas których zaczyna do mnie
docierać, że jeśli siedzę wygodnie i nie forsuję podejścia na
własnych nogach to chyba jestem na urlopie i chętnie już na nim
zostanę.
Na szczycie
można nocować, jest restauracja i co zabawne piekarnio - kawiarnia sieci PAUL,
ta sama którą w Pradze mijam codziennie w drodze do domu.
Zaczyna mnie drążyć ta nieustępliwa myśl o tym, że wszystko się kiedyś skończy, a ja ani trochę nie jestem gotowa na koniec. Ledwo postawiłam nogę na kazachskiej ziemi, a już walczę z lękami o powrocie i o tym co potem w obawie, że już nigdy żadnego nie będzie. Kazachstan jak żaden dotąd kraj serwuje mi strachy o dużych oczach, a także trudny do udźwignięcia patriarchat i nieco wymagające spojrzenie. Próbuję ocalić teraźniejszość kreśląc plan na niezbyt odległą przyszłość.
Reanimuję
się myśleniem o kolejnych podróżach. Takich na długo i daleko i
tam gdzie nie dogoni mnie to czego nie chcę nawet moje własne
cienie. Dopiero ta świadomość przynosi mi ukojenie. W tym wypadku
nawet byle jaki plan jest lepszy, niż jego brak, bo najgorzej to nie
mieć na co czekać.
Paradoksalnie
to myśl o potem przynosi mi ulgę na tyle, że zaczynam czerpać
przyjemność z tu i teraz, którego Kazachstan mi ani przez chwilę
nie skąpi.
Jeszcze
nigdy nie stałam na ponad 2000 metrów w japonkach, ale teraz stoję,
bo tak się kończą plany wyjazdu z Kazachami do miasta. Powietrze
późnym popołudniem ma 35 stopni, ale na tej wysokości jest
doskonałe. Brakuje nam czasu, aby iść wyżej bo tak bardzo
postanowiliśmy się tu z niczym nie spieszyć, że póki co udaje
nam się tylko to. Wkrótce zamykają wyciągi i musimy zdążyć na
ostatni przejazd więc staram się kodować w głowie każdy kadr.
Kazachstan express.
Tego dnia
wracając do domu mijamy stado koni wędrujących samopas środkiem
ruchliwej ulicy. Z czasem przekonuję się, że to równie zwyczajny
widok, co lawirowanie samochodem między krowami w centrum miasta czy
jurty, które ma tu chyba każdy tak jak u nas w oczywisty sposób
nie ma ich nikt. Wpadamy prosto w noc, która stanowi obietnicę
kolejnej biesiady w gronie Kazachów. Kończymy dzień i witamy
nadchodzący przy hektolitrach herbaty, mężczyźni dodatkowo przy
alkoholu, a ja wpatruję się w gwiazdy, szukam w nich bliskich i
próbuję nie dać sobie już ukraść żadnej obecnej chwili.
Adres :
Shymbulak Ski Resort
Almaty 050020,Gornaya str. 640 B
Adres :
Shymbulak Ski Resort
Almaty 050020,Gornaya str. 640 B
Ach te ucieczki, a od siebie nie sposób uciec, więc wszędzie, gdzie się ulokujesz, świat i myśli Cię dogonią. Dlatego miej dobry czas i akceptuj, to co przychodzi i odchodzi. Piękne masz widoki i odrobinę zazdroszczę, ale tak mocno pozytywnie. Ucałowania
OdpowiedzUsuńCzasami się udaje, ale jest raczej tak jak mówisz. Akceptacja to najtrudniejsza sztuka. Ściskam Cię ciepło.
UsuńPięknie Ci w tej kazachskiej zieleni :) dobrze, że jesteś :***
UsuńZaskoczyłaś mnie kierunkiem wędrówki ale gościnnością nie, im bardziej na wschód od nas tym się robi bardziej gościnnie
OdpowiedzUsuńAle Ci zazdroszczę <3
OdpowiedzUsuńAleż bajeczne widoki! Myślę, że Bina też się nimi zachwyci ;) pozdrawiam
OdpowiedzUsuńW podrozy troche zaniedbalam czytanie blogow mama dala mi znac, ze jestes w Kazachstanie, wiec zajrzalam od razu :)
UsuńCoz za fantastyczne miejsce do niespieszenia sie. Trzymaj sie cieplo!
piękne krajobrazy, fantastyczne widoki i niezapomniana przygoda :)
OdpowiedzUsuńPiękne widoki. Zauważyłam, że góry ostatnimi czasy na stałe wpisały się w Twoje CV ;) .
OdpowiedzUsuńSama nie wiem jak to się stało :) Pozdrawiam.
UsuńNo Paniusiu Kochana, nie nadążam za Twoimi wyprawami :) Ledwo zakotwiczyłam w Alpach z przelotem do Pragi, a Ty już w Kazachstanie :) :) :) A poważnie, to świetnie napisane.... moje własne myśli. Dziękuję, lepiej bym ich nie wyraziła. A co do widoków, to są piękne, bo w górach zawsze tak jest. Do tego gościnność i przyjaźnie nastawieni ludzie... I tak można wypoczywać. Tylko tej herbaty z mlekiem chyba bym nie zdzierżyła :) Uściski :)
OdpowiedzUsuńHa ha, też próbuję za sobą nadążyć, ale jeszcze bardziej staram się nie przegapić żadnej okazji, którą podsuwa życie. Do herbaty z mlekiem podchodziłam równie nieufnie, a teraz piję tylko taką :) Ściskam ciepło.
UsuńCudowny krajobraz, cudowne zdjęcia! Kusisz oj kusisz wyprawami w mniej znane rejony! Zakochałam się w tych krajobrazach!
OdpowiedzUsuńPowiedz lepiej Kochana, co to się stało, że Cie tak daleko wywiało??? A poważnie to piękne rejony, ja na przykład marzę o Gruzji. Może kiedys sie spełni?
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i delektuj się, delektuj! :)
Takie wpisy mogłabym czytać bez końca - podziwiać gwiazdy i pochodzić po górach to moje małe marzenie :) Jak zawsze podziwiam Twoje wyprawy i trzymam kciuki za dalsze!
OdpowiedzUsuńJeeezuu... jak Ty pięknie piszesz! <3
OdpowiedzUsuńRozpływam się nad miłością i marmoladą - świetne porównanie.
Muszę tam pojechać.
zawsze jak czytam o czyjejś totalne gościnności to mam wyrzuty sumienia, ze ja bym tak nie umiała. i nawet jako gość nie wiedziałabym, co z nią zrobić, bo tylko bym myślala o tym, jak ja sie odplace? nie walutą, ale dobrocią.
OdpowiedzUsuńech, do niedawna tak się cieszyłam, że ja wyjeżdżam żeby sobie życie urozmaicić, a nie dlatego że od czegoś uciekam, ale to już było, minęło. co zrobić, jak żyć, skoro zawsze, po tygodniu czy po roku, jest jakiś powrót do czegoś? czasami chcialabym juz być stara i madra i nauczyć się tak po prostu akceptowac i przyzwyczajac.
Akceptacja to dla mnie najtrudniejsza sztuka. A z gościnnością mam to samo. Im milej tym gorzej na sumieniu :)
Usuńpiękne widoki, normalnie oczu nie można oderwać ;)
OdpowiedzUsuńMam nadzieję, że kiedyś doczekam się Twojej książki. Niesamowicie piszesz. Tak poetycko, z nutą finezji. Do tego zdjęcia z tymi przepięknymi krajobrazami...
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Bardzo dziękuję, to byłoby spełnienie marzeń, ale kto by to czytał. Pozdrawiam ciepło ;)
UsuńPrzeczytałam z wielkim zainteresowaniem.
OdpowiedzUsuńKto by czytał Twoje książki - na przykład ja... :)
Jest pięknie, intrygująco pięknie.
Dziękuję, jakie to miłe :) Pozdrawiam serdecznie.
UsuńI hope someday I will see your book. You are writing amazingly So poetic, with a note of finesse. To this picture with these beautiful landscapes ...
OdpowiedzUsuńหนังใหม่
jeden z lepszych blogów w polsce
OdpowiedzUsuń